Kleine Angelina droomde van een baan als croupier bij een casino, als 23-jarige durfde ze te solliciteren.
‘Maar ja, op de open dag kwamen honderd sollicitanten. Echt een hele kleine kans dat ik zou worden aangenomen.’ Inmiddels werkt ze bijna twintig jaar fulltime in het casino, elke dag is een feestje.
‘De fiches, het spel, de sfeer: alles aan het casino leek me mooi. Het is een bijzondere wereld. Als klein meisje wilde ik al croupier worden. Toch was het helemaal niet vanzelfsprekend dat dat zou gaan lukken. Ik heb een onveilige jeugd gehad, mijn vader kampte met verslavingen en andere problemen. Omdat hij ook een strafblad had, leken mijn kansen op een baan bij het casino bekeken. Bij alle medewerkers wordt namelijk een grondige screening gedaan.’
Wachten op het juiste moment
‘Als 23-jarige ging ik naar de open dag van het casino in Scheveningen. Tot mijn grote verbazing werd ik aangenomen, maar ik haakte toch af door problemen thuis. Jaren later werkte ik in Utrecht bij een makelaar. Een klant vertelde dat ze naar de stad wilde verhuizen, omdat ze hier ging werken bij het casino. Ik vertelde over mijn ervaring en ze zei: waarom solliciteer je niet? Dat was het juiste moment, ik ging ervoor. De interne opleiding was pittig. Je leert alle spellen, je moet stage lopen, de regels moet je van buiten kennen en bepaalde vaardigheden moet je onder de knie krijgen. Bijvoorbeeld het snijden van de chips, zonder te kijken de goede hoeveelheid pakken, moet je oefenen, oefenen, oefenen. Examens vind ik moeilijk, ik heb enorme faalangst. Als ik dat woord alleen al hoor krijg ik klamme handen. Maar als je mij aan tafel mijn werk laat doen, dan zie je dat het gewoon in me zit.’
Wég slechte bui
‘Aan tafel ben ik een ras-entertainer. Zelfs als ik niet lekker in mijn vel zit, zal niemand in het casino het aan me merken. Ik maak er een feestje van. Zelfs als mensen verliezen, hebben ze aan mijn tafel een leuke tijd. Op mijn werk voel ik me heel krachtig, ik heb de touwtjes in handen. De hectiek van het werk vind ik geweldig. Juist als het een beetje chaotisch is, ben ik in mijn element. En die slechte bui? Dat komt ’s avonds in de auto naar huis wel weer.’
Bingo, kerstkaart, ontmoetingscentrum
‘Tja, en toen kwam corona. In één klap ging alles dicht, ook het casino. Ik ben vrijwilligerswerk gaan doen, want ik heb een groot hart voor andere mensen. Kerstpakketten rondbrengen, kaartjes sturen, bingo met ouderen, je kunt het zo gek niet verzinnen of ik heb het gedaan. Ik moest wel: ik heb eerder een depressie gehad en ik voelde het weer aan me trekken toen ik niet kon werken. Dus ik heb mezelf in mijn nekvel gepakt, een paar gesprekken gevoerd met mijn psycholoog en hup, aan de slag. Als het casino straks weer open gaat, blijf ik het vrijwilligerswerk natuurlijk doen. Maar ik zal je eerlijk zeggen: ik kan niet wachten tot het casino weer open kan. Want het spel, de drukte en de gezelligheid mis ik enorm.’
Door: Sabina Posthumus
Beeld: Chris Liverani (Unsplash)
